Mój mały rycerzyk...

Witajcie moi mili, już w grudniu.
Czas leci coraz szybciej. My wykonujemy czynności pomiędzy Madzi lekiem, który wpsikujemy do nosa co godzinę, czasem częściej.
To jedyny lek, który działa szybko, lecz niestety krótko. Plastry przeciwbólowe nie uśmierzają wcale bólu a zwiękaszane potęgują senność i apatię, co Madzię bardzo denerwuje.
Niestety musimy je zwiększać, bo raz, że do nosowe dawki i tak podajemy za często a podstawą są właśnie plastry a dwa, że jest to lek tak naprawdę dla dorosłych, a jest wypisywany dziecku z refundacją, nasze realia w zderzeniu z absurdem przepisów.
Lekarze z Hospicjum oczywiście nie robią nam żadnych problemów i go wypisują, biorąc całą odpowiedzialność na siebie. Trzeba też przyznać, że chyba nie spodziewali się, co zresztą mówili, że u Madzi nie jest tak łatwo zapanować na tym bólem powszechnie stosowanymi metodami. No cóż od początku nie jesteśmy książkowym przykładem, dlatego też walczymy tak długo.
Madzia wciąż żyje końmi i to ją napędza do działania.
A przy okazji bardzo dziękujemy po raz kolejny za cudowny czas spędzony w Podolinie a teraz jeszcze za piękne wspomnienie tego czasu w fotografiach, które otrzymaliśmy niedawno.

Ogólnie  takim moim osobistym cichym pragnieniem jest powrócić tam na wiosnę, kiedy zrobi się zielono, tam jest pięknie o każdej porze roku, ale wtedy Madzia byłaby cały czas na dworze wśród koni bo teraz niestety ograniczała nas pogoda.

 A tak już bliższych pragnień to życzyłabym nam wszystkim dotrwać do Świąt w nie gorszej formie, żeby Madzi się nic nie działo i mogła spokojnie spędzić swoje ukochane Święta, zajadać się karpikiem do woli i cieszyć prezentami.
No właśnie, na które kompletnie nie mam pomysłu..... !!!

Trzymajcie się Kochani w dobrym zdrowiu i miejcie nas nieustająco w codziennej modlitwie.
Prosimy.