Mój mały rycerzyk...

Witajcie, niestety, nie mamy dobrych wiadomości. Chemii na razie nie będzie, płytki spadły jeszcze bardziej. Sami lekarze chyba nie wiedzą co dokładnie nam podadzą, bo już dziś wersja była inna niż poprzednio. Również niechętnie mówią o operacji, to też jest niepokojące, ale muszą mi w końcu postawić sprawę jasno, czy będą potrafili zoperować to miejsce czy nie.Czy już mam szukać jakiegoś ośrodka w Europie.
Kolejna przeszkoda wyszła w naświetlaniu, okazuje się , że guz niby umiejscowiony w innej kości, jednak zbyt blisko tej, która była już naświetlana. Podanie większej dawki naraziłoby Madzię na poważne powikłania. Wnioskując, nie mamy pewności, czy naświetlanie tego miejsca odniesie zamierzony skutek.
Na koniec, lekarze postanowili jutro ponownie sprawdzić szpik, z uwagi na te słabe płytki. Madzia oczywiście zapłakana, znów cała w stresie. Zawsze tak było i nie ma się co dziwić,że bała się każdego usypiania i za każdym razem boi się bardziej. Tak więc jutro módlmy się o siłę dla niej, również o dobre wyniki tej biopsji.
Jeszcze wyniki różnicowania z Niemiec nie znalazły rozwiązania naszego problemu. Jest owszem jakiś jeden stary lek, ale w fazie badań klinicznych. Nie na takie wiadomości czekaliśmy. Mamy jeszcze rozpoczęte konsultacje w Monachium i wkrótce w Bolonii, choć bardzo chcę wierzyć, że coś wymyślą, po ostatnich wiadomościach trudno spodziewać się przełomu w sprawie.
Póki co Madzia choć bardzo tym wszystkim zmęczona, zestresowana, tęskni za domem, wciąż dzielnie poddaje się wszystkim procedurom. Nie jeden dorosły w połowie tego wszystkiego poddałby się, tylko matce serce pęka patrząc jak kolejny tydzień, miesiąc, rok choroba zabiera najpiękniejszy okres dzieciństwa, okaleczając coraz bardziej i bardziej...